oezbekistan 1
Eerste bericht uit Oezbekistan, geschreven in oktober 2009
Ik leef hier met Lekim en zijn familie, hij is een bekende kunstenaar, hier in Oezbekistan en ver erbuiten. Hij is erg aardig, ik mag hem graag, ook al kunnen we niet veel uitwisselen. Hij spreekt een paar woorden Duits. Verder lachen we naar elkaar.
Hij maakt mooi werk met Aziatische invloeden. Oeigoer is hij van origine. Hij maakt grote en kleine olieverfdoeken waarop hij ook veel tekent met fijne penselen. Bijna als Chinese lijntekeningen. Hij vertelde me ook dat hij een opleiding heeft gedaan in China om deze tekenkunst te leren, bovendien is het ook een techniek die bij de Oeigoeren gebruikt werd.
Hij heeft een zoon van 29 die ook hier in huis woont. Vader en zoon delen samen een atelier, daar mag ik nu gebruik van maken deze week. Het is een sfeervolle redelijk kleine ruimte met hoog plafond. Een inspirerende plek waar ik nu stenen van de oever naartoe heb gesjouwd om ze te kunnen beschilderen. Ik heb plezier in het project.
Lekim en zijn vrouw zijn erg rustig en vriendelijk. Ze leven ontspannen zover ik het kan inschatten. Geen stress, ieder z'n eigen bezigheden en ritme. Ze zijn meer gevoelsmensen, niet veel woorden, wel een wereld van verbeelding en creatieve processen intern. Voel me er prima thuis, alleen moet ik helaas best wel wat om hulp vragen, maar ik geloof dat ze me graag helpen.
Blijkt nu dat ze het thema van de Biennale hebben veranderd...het was 'muren'. Maar omdat velen letterlijk met afbeeldingen van muren aankwamen is het nu veranderd in antropologisch landschap.. veel interassenter vind ik, en ik al die tijd maar peinzen over muren...
Heb ook kennis gemaakt met de directeur van de bienale een bekende kunstcriticus hier maar ook ver daar buiten.
een heel ander type. Meer intellectueel, geen kunstenaars type, alhoewel hij er duidelijk wel zijn hart aan verpacht heeft. Zijn dochter, Adolya, is er ook nu. Ze leeft in engeland en spreekt dus goed engels. Ze helpt met de organisatie, vooral met de contacten en vertalingen. Een hele snelle vlotte jongevrouw, praat en beweegt veel, bijna op z'n amerikaans qua manier van contacten. Qua humor vinden we elkaar wel, ze heeft me mee uitgenomen naar het centrum om er rond te kijken. Fijn om uit te wisselen met een meer westers georienteerd iemand. Ze gaat me helpen bij het vinden van Oezbeekse meiden in de stad voor mijn Turkistan remake project.
De stad is heel rustig, brede straten, ruim opgezette pleinen en parken. De gebouwen zijn enorm kollosaal. Russische erfenis.
Redelijk kille gebouwen, opgeblazen groot en van veel beton, het past eigenlijk niet zo bij de mensen, vind ik.
Ben ook op de markt geweest, alles is behoorlijk keurig, schoon en gestructureerd. Groente netjes opgestapeld en alles op schalen. De verkopers zitten bij hun waar en wachten op de klanten. Het lijkt of ieder hier alle tijd heeft, zal het het effect van het communisme zijn? ik kan me voorstellen dat dat nog voelbaar is, geen 'haantje de voorste' politiek, wat wellicht wel meer bij een kapitalistisch systeem in werking treed.
Er lijkt ook weinig bussiness, handel en concurrentie te zijn. Weinig multinationals en schreeuwerige uithangborden vol reclame in de stad. Geen mc Donalds, Ikea's etc., Wel veel burocreaucratie, vooral gemerkt met het verkrijgen van een visum en de goedkeuring voor mijn verblijf in Tahskent.
Ik voel me goed hier en verheug me op de biënnale. Leuk om er al eerder te zijn en zo al contact te kunnen maken met de organisatie en kunstenaars.
Voelt een beetje zoals in Thailand, de periode dat ik op de academie aan het werk was. Uitwisselen met andere creatievellingen, geïnspireerd raken en cultuur opsnuiven.
Het weer is trouwens ook fijn, zo’n 25 graden, strak blauwe lucht elke dag, geen wind, maar lekker fris, geen klamme atmosfeer zoals in de tropen, maar een woestijnklimaat.
Tot zover, Groetjes Lieuwke